چون آسمان کند کمر کینه استوار
کشتی نوح بشکند از موجۀ بحار
چه رازی از دل پاکت شنیدند؟
درون روح بی‌تابت چه دیدند؟
کربلا را می‌سرود این‌بار روی نیزه‌ها
با دو صد ایهام معنی‌دار، روی نیزه‌ها
جاری استغاثه‌ها ای اشک!
وقت بر گونه‌ها رها شدن است
شب، شبِ اشک و تماشاست اگر بگذارند
لحظه‌ها با تو چه زیباست اگر بگذارند
آبی برای رفع عطش، در گلو نریخت
جان داد تشنه‌کام و به خاک آبرو نریخت
باران ندارد ابرهای آسمانش
باران نه اما چشم‌های مهربانش...
سلام ما به حسین و سفیر عطشانش
که در اطاعت جانان، گذشت از جانش
