چون آسمان کند کمر کینه استوار
کشتی نوح بشکند از موجۀ بحار
چه رازی از دل پاکت شنیدند؟
درون روح بی‌تابت چه دیدند؟
کربلا را می‌سرود این‌بار روی نیزه‌ها
با دو صد ایهام معنی‌دار، روی نیزه‌ها
عالمى سوخته از آتش آهِ من و توست
این در سوخته تا حشر گواهِ من و توست
جاری استغاثه‌ها ای اشک!
وقت بر گونه‌ها رها شدن است
همهٔ حیثیت عالم و آدم با توست
در فرات نفسم گام بزن، دم با توست
سلام ما به حسین و سفیر عطشانش
که در اطاعت جانان، گذشت از جانش
