او خستهترین پرندهها را
در گرمی ظهر سایه میداد
رها شد دست تو، امّا دل تو...
کنار ساحل دریا، دل تو...
ای کاش مردم از تو حاجت میگرفتند
از حالت چشمت بشارت میگرفتند
با داغ مادرش غم دختر شروع شد
او هرچه درد دید، از آن «در» شروع شد
هنوز گریه بر این جویبار کافی نیست
ببار، ابر بهاری، ببار! کافی نیست
امام عشق را ماه منیری
وفاداران عالم را امیری