رها شد دست تو، امّا دل تو...
کنار ساحل دریا، دل تو...
ای قوم به حج آمده در خویش نپایید
از خود به‌درآیید که مهمان خدایید
دل را به نور عشق صفا می‌دهد نماز
جان را به ياد دوست جلا می‌دهد نماز
تن خاكی چه تصور ز دل و جان دارد؟
مگر این راه پر از حادثه پایان دارد؟
بهار آمد بهار من نیامد
گل آمد گل‌عذار من نیامد
آن شب میان هاله‌ای از ابر و دود رفت
روشن‌ترین ستارهٔ صبح وجود رفت
امام عشق را ماه منیری
وفاداران عالم را امیری
