رها شد دست تو، امّا دل تو...
کنار ساحل دریا، دل تو...
انبوه تاول بر تنت سر باز کرده
این هم نشان دیگری از سرفرازی‌ست
دوباره لرزش دست تو بیشتر شده است
تمام روز تو در این اتاق سر شده است
بر سر درِ آسمانیِ این خانه
دیدم مَلَکی نشسته چون پروانه
افتاده بود در دل صحرا برادرش
مانند کوه، یکه و تنها، برادرش
هر گاه که یاس خانه را می‌بویم
از شعر نشان مرقدت می‌جویم
امام عشق را ماه منیری
وفاداران عالم را امیری
تا گل به نسیم راه در می‌آید
از خاک بوی گیاه در می‌آید
