وقتی خدا بنای جهان را گذاشته
در روح تو سخاوت دریا گذاشته
چون کوفه که چهرهای پر از غم دارد
این سینه، دلی شکسته را کم دارد
نوزده سال مثل برق گذشت
نوزده سال از نیامدنت
بیا که آینۀ روزگار زنگاریست
بیا که زخمِزبانهای دوستان، کاریست
یک کوه رشید دادهام ای مردم!
یک باغ امید دادهام ای مردم!
خوش باد دوباره یادی از جنگ شدهست
دریاچۀ خاطرات خونرنگ شدهست
میان خاک سر از آسمان در آوردیم
چقدر قمری بیآشیان در آوردیم
این سواران کیستند انگار سر میآورند
از بیابانِ بلا، گویا خبر میآورند
در آتشی از آب و عطش سوخت تنت را
در دشت رها کرد تن بیکفنت را
باز این چه شورش است، مگر محشر آمده
خورشید سر برهنه به صحرا در آمده
چون آينه، چشم خود گشودن بد نيست
گرد از دل بيچاره زدودن بد نيست