رخصت بده از داغ شقایق بنویسم
از بغض گلوگیر دقایق بنویسم
نوزده سال مثل برق گذشت
نوزده سال از نیامدنت
بیا که آینۀ روزگار زنگاریست
بیا که زخمِزبانهای دوستان، کاریست
تو قلّهنشین بام خوبیهایی
تنها نه نشان که نام خوبیهایی
میان خاک سر از آسمان در آوردیم
چقدر قمری بیآشیان در آوردیم
فریاد اگرچه در تو پنهان بودهست
خورشید تکلّمت فروزان بودهست
این سواران کیستند انگار سر میآورند
از بیابانِ بلا، گویا خبر میآورند
حسین، کشتهٔ دیروز و رهبر روز است
قیام اوست که پیوسته نهضتآموز است
باز این چه شورش است، مگر محشر آمده
خورشید سر برهنه به صحرا در آمده
دنیاست چو قطرهای و دریا، زهرا
کی فرصت جلوه دارد اینجا زهرا؟