ای لحظه‌به‌لحظه در تماشای همه
دیروزی و امروزی و فردای همه
ای کاش مرا گلایه از بخت نبود
یک لحظه خیالم از خودم تخت نبود
چون غنچۀ گل، به خویش پیچید، علی
دامن ز سرای خاک، برچید علی
با کعبه وداع آخرین بود و حسین
چون اهل حرم، کعبه غمین بود و حسین
چشم‌هایم را به روی هرکه جز تو بود بست
قطرۀ اشکی که با من بوده از روز الست
چشم همه چشمه‌های جوشان به خداست
باران، اثر نگاه دهقان به خداست
بر دامن او، گردِ مدارا ننشست
سقّا، نفسی ز کار خود وا ننشست
با هر نفسم به یاد او افتادم
دنیا همه رفت و او نرفت از یادم
