چون غنچۀ گل، به خویش پیچید، علی
دامن ز سرای خاک، برچید علی
با کعبه وداع آخرین بود و حسین
چون اهل حرم، کعبه غمین بود و حسین
وانهاده‌ست به میدان بدنش را این بار
همره خویش نبرده‌ست تنش را این بار
«بشنو از نی چون حکایت می‌کند»
شیعه را در خون روایت می‌کند
بر دامن او، گردِ مدارا ننشست
سقّا، نفسی ز کار خود وا ننشست
