دیدیم میانِ سبزه‌ها رنگ تو را
در جاریِ جویبار، آهنگِ تو را
این ابر پُر از بهار مهمانِ شماست
صبح آمده و نسیم، دربانِ شماست
در لشکر تو قحطیِ ایمان شده بود
دین دادن و زر گرفتن آسان شده بود
با دیدن تو به اشتباه افتادند
آن‌ها که سوی فرات راه افتادند
آه کوفه چقدر تاریک است
ماه دیگر کنار چاه نرفت
مرا از حلقۀ غم‌ها رها کن
مرا از بند ماتم‌ها رها کن
هنوز ماتم زن‌های خون‌جگر شده را
هنوز داغ پدرهای بی‌پسر شده را
سجادۀ خویش را که وا می‌کردی
تا آخر شب خدا خدا می‌کردی
همیشه خاک پای همسفرهاست
سرش بر شانۀ خونین‌جگرهاست
یک لحظه شدیم خیره تا در چشمت
دیدیم تمام درد را در چشمت
مرا بنویس باران، تا ببارم
یکی از داغداران... تا ببارم
زمین از برگ، برگ از باد، باد از رود، رود از ماه
روایت کرده‌اند اردیبهشتی می‌رسد از راه
نه پاره پاره پاره پیکرت را
نه حتّی مشتی از خاکسترت را
ما را نمانده است دگر وقت گفتگو
تا درد خویش با تو بگوییم موبه‌مو
لحظهٔ سخت امتحان شده بود
چقَدَر خوب امتحان دادی
