روزی که عطش به جان گلها افتاد
از جوش و خروش خویش، دریا افتاد
تو با آن خستهحالی برنگشتی
دگر از آن حوالی برنگشتی
خواهرش بر سینه و بر سر زنان
رفت تا گیرد برادر را عنان
دریا بدون ماه تلاطم نمیکند
تا نور توست، راه کسی گم نمیکند
خورشید، گرمِ دلبری از روی نیزهها
لبخند میزند سَری از روی نیزهها
آقا سلام بر تو و شام غریب تو
آقا سلام بر دل غربت نصیب تو
گرچه تا غارت این باغ نماندهست بسی
بوی گل میرسد از خیمۀ خاموش کسی
تو را در کجا، در کجا دیده بودم؟
تو را شاید آن دورها دیده بودم...