جز تو ای کشتۀ بی‌سر که سرا‌پا همه جانی
کیست کز دادن جانی بخرد جان جهانی
بادها عطر خوش سیب تنش را بردند
سوختند و خبر سوختنش را بردند
چشم‌هایت روضه خوانی می‌کند
اشک‌ها را ساربانی می‌کند
ای که به عشقت اسیر، خیلِ بنی‌آدم‌اند!
سوختگان غمت، با غم دل خُرّم‌اند
مرد خرمافروش در زندان، راوی سرنوشت مختار است
حرف‌هایی شنیدنی دارد، سخنانش کلید اسرار است
این جشن‌ها برای من آقا نمی‌شود
شب با چراغ عاریه فردا نمی‌شود!
حمد سزاوارِ آن خدای توانا
کآمده حمدش ورای مُدرِک دانا
طبع و سخن و لوح و قلم گشته گهربار
در مدح گل باغ علی، میثم تمار
جايی برای كوثر و زمزم درست كن
اسما برای فاطمه مرهم درست كن
یک عمر در حوالی غربت مقیم بود
آن سیدی که سفرهٔ دستش کریم بود
قامتت را چو قضا بهر شهادت آراست
با قضا گفت مشیت که: قیامت برخاست...
زندهٔ جاوید کیست؟ کشتهٔ شمشیر دوست
کآب حیات قلوب در دم شمشیر اوست
خورشید بود و جانب مغرب روانه شد
چون قطره بود و غرق شد و بی‌کرانه شد
چون نخل، در ایستادگی، خفتن توست
دل مشتری شیوۀ دُرّ سفتن توست
