شن بود و باد، قافله بود و غبار بود
آن سوی دشت، حادثه، چشم انتظار بود
بعد از آن غروب تلخ، جان زخمی رباب
بیتو خو گرفته با زخمههای آفتاب
دوباره پیرهن از اشک و آه میپوشم
به یاد ماتم سرخت، سیاه میپوشم
دل سپردیم به چشم تو و حرکت کردیم
بعدِ یک عمر که ماندیم...که عادت کردیم
این روزها پر از تبِ مولا کجاییام
اما هنوز کوفهای از بیوفاییام