ای ذرۀ کوچکِ مدار هستی
ای آن‌که به رحمت خدا دل بستی
فارغ نگذار نَفْس خود را نَفَسی
تا بندهٔ نفس سرکشی در قفسی
کم نیست گل محمدی در باغش
گل‌های بهشتند همه مشتاقش
فرمود که صادقانه در هر نَفَسی
باید به حساب کارهایت برسی
بیهوده مکن شکایت از کار جهان
اسرار نمی‌شوند همواره عیان
آنان که به کار عشق، بودند استاد
کردند «ز دست دیده و دل فریاد»
در دست سپیده، برکاتی دگر است
پیغام سحر را، کلماتی دگر است
رمضان سایۀ مهر از سرِ ما می‌گیرد
بال رأفت که فروداشت، فرا می‌گیرد
بر عفو بی‌حسابت این نکته‌ام گواه است
گفتی که یأس از من بالاترین گناه است
دل بر دو سه دم گرمی بازار مبند
امید به هیچ کس به جز یار مبند
از کوثر معرفت غزل‌نوشی کن
تا قافلۀ کمال هم‌دوشی کن
بی‌آن که چو موج، در تلاطم باشی
با صبر و رضا، غرق تبسم باشی
تا کی به خروش و خشم، کاری کردن؟
مانند سپند بی‌قراری کردن؟
تا عقل چراغ راهِ هر انسان است
اندیشه‌‌وری نشانۀ ایمان است
با خلق اگرچه زندگی شیرین است
ای دوست! طریق سربلندی این است
ای دوست! سخاوت، آسمان‌پیوند است
این شاخۀ سبزِ باغِ بی‌مانند است
با شرک، خدای را عبادت نکنند
دل، تیره چو گردید، زیارت نکنند
هر حادثه با فروتنی شیرین است
خاک از نفس باغچه، عطر‌آگین است
هر کس که ز دنیا طلبی دور شود
بیگانه ز تزویر و زر و زور شود
ای نیّت تو رو به خدای آوردن
برخیز! به قصد رونمای آوردن
جانا به خدای کعبه رو باید کرد
با او همه وقت گفتگو باید کرد
در جادۀ حق، زلال جان بس باشد
یک پرتو نور جاودان بس باشد
با تیر غم و بلا، نشانش نکند
حیران زمین و آسمانش نکند
می‌خواهی اگر روشنی آب شوی
یا در شب تیره مثل مهتاب شوی
ای آن که به لب نشانده لبخندی را
بشنو ز امام مهربان، پندی را
