من که شور عاشقی در سینه و سر داشتم
صد هزار آیینۀ غم، در برابر داشتم
با سری بر نی، دلی پُر خون، سفر آغاز شد
این سفر با کوله‌باری مختصر آغاز شد
سامرا امشب ز شب‌های دگر زیباتری
در جلال و در شرف اُمّ القرای دیگری
کربلا را می‌سرود این‌بار روی نیزه‌ها
با دو صد ایهام معنی‌دار، روی نیزه‌ها
با توام ای دشت بی‌پایان سوار ما چه شد
یکّه‌تاز جاده‌های انتظار ما چه شد
این سواران کیستند انگار سر می‌آورند
از بیابانِ بلا، گویا خبر می‌آورند
