پس تو هم مثل همسرت بودی؟!
دست‌بسته، شکسته، زنده‌به‌گور
آیینه بود و عاقبت او به خیر شد
دل را سپرد دست حسین و «زهیر» شد
سالی گذشت، باز نیامد وَ عید شد
گیسوی مادر از غم بابا سپید شد
گه احرام، روز عید قربان
سخن می‌گفت با خود کعبه، زین‌سان
روی اجاق، قوری شبنم گذاشتم
دمنوش خاطرات تو را دم گذاشتم
در سینه اگرچه التهابی داری
برخیز برو! که بخت نابی داری
کویر خشک حجاز است و سرزمین مناست
مقام اشک و مناجات و سوز و شور و دعاست
دل به دریا زد و دل از او کند
گرچه این عشق شعله‌ور شده بود
زهیر باش دلم! تا به کربلا برسی
به کاروان شهیدان نینوا برسی
