بد نیست که از سکوت تن‌پوش کنی
غوغای زمانه را فراموش کنی
در عصر نقاب‌های رنگی
در دورۀ خنده‌های بی‌رنگ
می‌رسد پروانه‌وار آتش‌به‌جانِ دیگری
این هم ابراهیمِ دیگر در زمانِ دیگری!
در شهر شلوغ، خلوتی پیدا کن
در خلوت خود قیامتی برپا کن
مدینه حسینت کجا می‌رود؟
اگر می‌رود، شب چرا می‌رود؟
اجل چون سایه‌ای دور و برش بود
و شمشیر بلا روی سرش بود
تو همچون غنچه‌های چیده بودی
که در پرپر شدن خندیده بودی
اهل دل را شد نصیب از لطف جانان، اعتکاف
فیض حق باشد برای هر مسلمان، اعتکاف
گه‌گاه تنفسی به اوقات بده
رنگی به همین آینهٔ مات بده
