حرمت خاک بهشت است، تماشا دارد
جلوۀ روشنی از عالم بالا دارد
با این‌که دم از خطبه و تفسیر زدی
در لشکر ابن سعد شمشیر زدی
سال‌ها شهر در اعماق سیاهی سخت است
روز و شب بگذرد اما به تباهی سخت است
اجازه هست کنار حرم قدم بزنم
برای شعر سرودن کمی قلم بزنم
این دشت پر از زمزمۀ سورۀ نور است
این ماه مدینه‌ست که در حال عبور است
قریه در قریه پریشان شده عطر خبرش
نافۀ چادر گلدار تو با مُشک تَرَش
گمان بردی نوای نای و بانگ تار و چنگ است این
تو در خواب و خیال بزمی و... شیپور جنگ است این
مِنّی اِلَیْکِ... نامه‌ای از غربت ایران
در سینه دارم حرف‌هایی با تو خواهرجان
همسایه، سایه‌ات به سرم مستدام باد
لطفت همیشه زخم مرا التیام داد
