نشستم پیش او از خاک و از باران برایم گفت
خدا را یاد کرد، از خلقت انسان برایم گفت
میان شعله می‌سوزد مگر باران؟ نمی‌سوزد
اگرچه «جسم» هم آتش بگیرد، «جان» نمی‌سوزد
نبی به تارک ما تاج افتخار گذاشت
برای امت خود فخر و اقتدار گذاشت
ای پر سرود با همۀ بی‌صدایی‌ات
با من سخن بگو به زبان خدایی‌ات
سلام بر تو کتاب ای که آفتاب تویی
گران‌ترین و گرامی‌ترین کتاب تویی
یک پنجره، گلدانِ فراموش شده
یک خاطره، انسانِ فراموش شده
علی بود و همراز او فاطمه
و گل‌های روییده در باغشان
قرآن که کلام وحده الا هوست
آرامش جان، شفای دل‌ها، در اوست
تنها نه خلیل را مدد کرد بسی
شد هم‌نفس مسیح در هر نفسی
در ماه خدا که فصل ایمان باشد
باید دل عاشقان، گل‌افشان باشد
