رباعی | شعر هیأت

رباعی در لغت به معنای «چهارتایی» است و در اصطلاح به شعری می‌گویند که چهار مصراع دارد و مصراع‌های اول، دوم و چهارم آن هم‌قافیه است. وزن معروف این قالب یعنی «مفعول مفاعیلُ‌ مفاعیلن فع» با ذکر «لا حول و لا قوة الا بالله» مطابق است.
در اکثر رباعی‌های موفق، مصراع چهارم برجسته‏‌تر از سه مصراع قبل است و در حقيقت سه مصراع اول، به نوعى زمينه‌‏اى ذهنى براى تکمیل مفهوم مصراع چهارم را فراهم مى‏کنند. رباعی از پرکاربردترین قالب‌های شعر فارسی محسوب می‌شود و بعضی از شاعران بزرگ نظیر خیام نیشابوری و ابوسعید ابوالخیر تنها در این قالب به سرودن پرداخته‌اند.

ماه رمضان دیده به ما دوخته است
ماهی که چراغ رحمت افروخته است

محمدجواد غفورزاده

خورشید کعبه

رباعی

شب تا به سحر نماز می‌خواند علی
با دیدۀ تر، نماز می‌خواند علی

سعید بیابانکی

چاره‌ها

رباعی

سرچشمۀ فیض، روح ربانی تو
دریای فتوت، دل طوفانی تو

سیدحسن حسینی

هم‌صدا با حلق اسماعیل

رباعی

دل جام بلی ز روی میل از تو گرفت
تأثیر، ستارهٔ سهیل از تو گرفت

محمدجواد غفورزاده

از کعبه تا محراب

رباعی

تا از دل ابر تیره بیرون نشوید
چون ماه چراغ راه گردون نشوید

سیدحسن حسینی

مجموعه اشعار سیدحسن حسینی

رباعی

دل، این دلِ تنگ، زیر این چرخ کبود
یک عمر دهان جز به شکایت نگشود

میلاد عرفان‌پور

جشن فراموشی‌ها

رباعی

دریاب از این همه پراکندگی‌ام
عمری‌ست که شرمندۀ این بندگی‌ام

محمدرضا ترکی

چاره‌ها

رباعی

پروندۀ جرم مستند را چه کنم؟
شرمندگی الی الابد را چه کنم؟

امید مهدی‌نژاد

پیاده‌ها

رباعی

دریاب من، این خستۀ بی‌حاصل را
این از بد و خوب خویشتن غافل را

امیر مرادی

سزاوار

رباعی

هنگام سپیده بود وقتی می‌رفت
از عشق چه دیده بود وقتی می‌رفت؟

سجاد حقیقت‌شناس

نماندن

رباعی

او هست ولی نگاهِ باطل از ماست
دیوارِ بلندِ در مقابل از ماست

عارفه دهقانی

آیینه‌کاری

رباعی

بی‌خواب پی هم‌نفسی می‌گردد
بی‌تاب پی دادرسی می‌گردد

حامد طونی

رباعی