رباعی | شعر هیأت

رباعی در لغت به معنای «چهارتایی» است و در اصطلاح به شعری می‌گویند که چهار مصراع دارد و مصراع‌های اول، دوم و چهارم آن هم‌قافیه است. وزن معروف این قالب یعنی «مفعول مفاعیلُ‌ مفاعیلن فع» با ذکر «لا حول و لا قوة الا بالله» مطابق است.
در اکثر رباعی‌های موفق، مصراع چهارم برجسته‏‌تر از سه مصراع قبل است و در حقيقت سه مصراع اول، به نوعى زمينه‌‏اى ذهنى براى تکمیل مفهوم مصراع چهارم را فراهم مى‏کنند. رباعی از پرکاربردترین قالب‌های شعر فارسی محسوب می‌شود و بعضی از شاعران بزرگ نظیر خیام نیشابوری و ابوسعید ابوالخیر تنها در این قالب به سرودن پرداخته‌اند.

آواز حزین باد، پیغمبر کیست؟
خورشید، چنین سرخ، روایتگر کیست؟

امیر مرادی

سزاوار

رباعی

ای کعبه به داغ ماتمت نیلی‌پوش!
وز تشنگی‌ات فرات در جوش و خروش

محمدعلی مجاهدی

چاره‌ها

رباعی

ای بحر! ببین خشکی آن لب‌ها را
ای آب! در آتش منشان سقا را

علی انسانی

دریا تشنۀ دریا

رباعی

او غربت آفتاب را حس می‌کرد
در حادثه، التهاب را حس می‌کرد

وحید امیری

همواره حسین

رباعی

سرسبزی ما از چمن عاشوراست
در نای شهیدان، سخن عاشوراست

سیدرضا مؤید

همواره حسین

رباعی

ای تیر مرا به آرزویم برسان
یعنی به برادر و عمویم برسان

سیدمهدی حسینی

رباعی

از لشکر کوفه این خبر می‌آید
زخم است و دوباره بر جگر می‌آید

سیدمهدی حسینی

رباعی

یک بار رسید و بار دیگر نرسید
پرواز چنین به بام باور نرسید

مصطفی محدثی

از سنابادِ شعر

رباعی

ای ساقی سرمست ز پا افتاده
دنبال لبت آب بقا افتاده

علی انسانی

چراغ صاعقه

رباعی

روزی که ز دریای لبش دُر می‌رفت
نهر کلماتش از عطش پُر می‌رفت

سیدحسن حسینی

هم‌صدا با حلق اسماعیل

رباعی

چون غنچۀ گل، به خویش پیچید، علی
دامن ز سرای خاک، برچید علی

احد ده‌بزرگی

گریۀ اشک

رباعی

عالم همه مبتدا، خبر کرببلاست
انسان، قفس است و بال و پر کرببلاست

میلاد عرفان‌پور

درباره تو

رباعی