رباعی | شعر هیأت

رباعی در لغت به معنای «چهارتایی» است و در اصطلاح به شعری می‌گویند که چهار مصراع دارد و مصراع‌های اول، دوم و چهارم آن هم‌قافیه است. وزن معروف این قالب یعنی «مفعول مفاعیلُ‌ مفاعیلن فع» با ذکر «لا حول و لا قوة الا بالله» مطابق است.
در اکثر رباعی‌های موفق، مصراع چهارم برجسته‏‌تر از سه مصراع قبل است و در حقيقت سه مصراع اول، به نوعى زمينه‌‏اى ذهنى براى تکمیل مفهوم مصراع چهارم را فراهم مى‏کنند. رباعی از پرکاربردترین قالب‌های شعر فارسی محسوب می‌شود و بعضی از شاعران بزرگ نظیر خیام نیشابوری و ابوسعید ابوالخیر تنها در این قالب به سرودن پرداخته‌اند.

بوده‌ست پذیرای غمت آغوشم
از نام تو سرشار، لبالب، گوشم

امیر مرادی

سزاوار

رباعی

آهنگ سفر کرد به فرمان حسین
در کوچۀ کوفه شد غزل‌خوان حسین

غلامرضا شکوهی

سرمه در چشم غزل

رباعی

موسایی و صد جلوه به هر طور کنی
هر جا گذری، حکایت از نور کنی

سیدمحمد رستگار

خورشید ابواء

رباعی

چون سرو همیشه راست قامت بودی
معنای شرافت و شهامت بودی

سیدهاشم وفایی

رباعی

باید به همان سال دهم برگردیم
با بیعت در غدیر خم برگردیم

هادی جانفدا

کفشداری یازده

رباعی

ما خانه ز غیر دوست پیراسته‌ایم
از یُمن غدیر محفل آراسته‌ایم

سیدمحمدعلی خطیبی

رباعی

در شهر نمانده اهل دردی جز تو
در جادۀ عشق، رهنوردی جز تو

سیدمهدی حسینی

همواره حسین

رباعی

گر بر سر نفس خود امیری، مردی
ور بر دگری نکته نگیری، مردی

بابا افضل کاشانی

چهارخطی

رباعی

دل گفت مرا علم لَدُنّی هوس است
تعلیمم کن اگر تو را دسترس است

عزالدین کاشانی

چهارخطی

رباعی

با کعبه وداع آخرین بود و حسین
چون اهل حرم، کعبه غمین بود و حسین

محمدعلی مجاهدی

گریۀ اشک

رباعی

چون کوفه که چهره‌ای پر از غم دارد
این سینه، دلی شکسته را کم دارد

عبدالرحیم سعیدی‌راد

همیشه باران بی‌خبر می‌آید

رباعی

هر چند غمی به چشم تو پنهان است
در دست تو سنگ و در دلت ایمان است

رضا اسماعیلی

رباعی