سرو است و به ایستادگی متهم است
از شش جهت آماج هزاران ستم است
با فرق شکسته، دل خون، چهرۀ زرد
از مسجد کوفه باز می‌گردد مرد
بر شانۀ یارش بگذارد سر را
بردارد اگر او قدمی دیگر را
ای طالب معرفت! «ولی» را بشناس
آن جان ز عشق مُنجلی را بشناس
باید صلوات‌ها جلی ختم شود
همواره به ذکر عملی ختم شود
شب شاهد چشم‌های بیدار علی‌ست
تاریخ در آرزوی تکرار علی‌ست
دیدند که کوهِ آرزوشان، کاه است
صحبت سر یک مردِ عدالت‌خواه است
تيغيم که در فراز، رعب‌انگيزيم
هنگام فرود، خون دشمن ريزيم
ما خانه ز غیر دوست پیراسته‌ایم
از یُمن غدیر محفل آراسته‌ایم
چون کوفه که چهره‌ای پر از غم دارد
این سینه، دلی شکسته را کم دارد
دل جام بلی ز روی میل از تو گرفت
تأثیر، ستارهٔ سهیل از تو گرفت
ماه رمضان دیده به ما دوخته است
ماهی که چراغ رحمت افروخته است
شب تا به سحر نماز می‌خواند علی
با دیدۀ تر، نماز می‌خواند علی
سرچشمۀ فیض، روح ربانی تو
دریای فتوت، دل طوفانی تو
گویند حریم کعبه، در داشته است
از «سیزده رجب» خبر داشته است
جبریل گل تبسّم آورد از عرش
راهی غدیر شد خُم آورد از عرش
تا صبح علی بود و مناجات شَبش
در اوج دعا روح حقیقت‌طلبش
اصحاب حسین در خطر، می‌مانند
امثال حبیب بیشتر می‌مانند
سبزیم که از نسل بهاران هستیم
پاکیم که از تبار یاران هستیم
پر شور و شکوه، بهمنی تازه رسید
در جان وطن بهار امید دمید
زیبایی چشمه‌سار در چشمش بود
دلتنگی و انتظار در چشمش بود
