تا بر بسیط سبز چمن پا گذاشتهست
دستش بهار را به تماشا گذاشتهست
جلوۀ روی تو در آینه تا پیدا شد
عشق، بیحُسن تو در خاطره، ناپیدا شد
تو کیستی که ز دستت بهار میریزد
بهار در قدمت برگ و بار میریزد
آمد عروس حجلۀ خورشید در شهود
در کوچهای نشست که سر منزل تو بود
در قبلهگه راز فرود آمد ماه
یا زادگه علی بود بیتالله
رمضان آمد و دارم خبری بهتر از این
مژدهای دیگر و لطف دگری بهتر از این
اگرچه غايبى، امّا حضورِ تو پيداست
چه غيبتىست؟ كه عطرِ عبور تو پيداست
گلخندهای که مهر به ماه خدا کند
از پای روز، حلقۀ شب را جدا کند
