مپرس حال دل داغدار و چشم ترم را
شکسته صاعقۀ تازیانه، بال و پرم را
درخت، جلوۀ هموارۀ بهاران بود
اگرچه هر برگش قصۀ زمستان بود
کیسههای نان و خرما خواب راحت میکنند
دستهای پینهدارش استراحت میکنند
هزار سال گذشت و هزار بار دگر،
تو ایستادهای آنجا در آستانۀ در!