کتاب بود و به روی جهانیان وا بود
جواب هرچه نمی‌دانمِ جدل‌ها بود
باز ما را چشمه‌ای از اشک جاری داده‌اند
روز و شب خاصیت ابر بهاری داده‌اند
حق‌پرستان را امامی هست، دینش دلبری
نور رویش کوثری، شور کلامش حیدری
دو خورشید جهان‌آرا، دو قرص ماه، دو اختر
دو آزاده، دو دلداده، دو رزمنده، دو هم‌سنگر...
ای چشم علم خاک قدوم زُراره‌ات
جان وجود در گرو یک اشاره‌ات
سر و پای برهنه می‌برند آن پیر عاشق را
که بر دوشش نهاده پرچم سوگ شقایق را
به منبر می‌رود دریا، به سویش گام بردارید
هلا! اسلام را از چشمهٔ اسلام بردارید
در مطلع شعر تو نچرخانده زبان را
لطف تو گرفت از من بیچاره امان را
اینک زمان، زمان غزل‌خوانی من است
بیتی‌ست این دو خط که به پیشانی من است
دویده‌ایم که همراه کاروان باشیم
رسیده‌ایم که در جمع عاشقان باشیم
قامت کمان کند که دو تا تیر آخرش
یک‌دم سپر شوند برای برادرش
کاش من هم به لطف مذهب نور
تا مقام حضور می‌رفتم
چه شد که در افق چشم خود شقایق داشت
مدینه‌ای که شب پیش صبح صادق داشت
