عارف وسط خطابۀ توحیدش
زاهد بعد از نماز پرتردیدش
صبحت به تن عاطفه جان خواهد داد
زیبایی عشق را نشان خواهد داد
نه از جرم و عقاب خود میترسم
نه از کمیِ ثواب خود میترسم
نه از سر درد، سینه را چاک زدیم
نه با دل خود، سری به افلاک زدیم
آن شب زمین شکست و سراسر نیاز شد
در زیر پای مرد خدا جانماز شد
طنین «آیۀ تطهیر» در صدایش بود
مدینه تشنۀ تکرار ربّنایش بود
این جوان کیست که در قبضۀ او طوفان است؟
آسمان زیر سُم مرکب او حیران است
بیخواب پی همنفسی میگردد
بیتاب پی دادرسی میگردد
مادر سلام حال غریبت چگونه است؟
مادر بگو که رنج مصیبت چگونه است؟
این روزها پروندۀ اعمال ما هستند
شبنامههای روز و ماه و سال ما هستند
قلبی شکست و دور و برش را خدا گرفت
نقاره میزنند... مریضی شفا گرفت