بر درگهِ خلق، بندگی ما را کُشت
هر سو پیِ نان دوَندگی، ما را کُشت
خورشید! بتاب و برکاتی بفرست
ای ابر! ببار آب حیاتی بفرست
دل گفت مرا علم لَدُنّی هوس است
تعلیمم کن اگر تو را دسترس است
حشمت از سلطان و راحت از فقیر بینواست
چتر از طاووس، لیک اوج سعادت از هُماست
حوادث: آتش و، ما: خار و، غم: دود و، سرا: بیدر
از آن روزم سیه، دل تیره، لب خشک است و مژگان تر
به باران فکر کن... باران نیاز این بیابان است
ترکهای لب این جاده از قحطی باران است
اگر عاصی، اگر مجرم، اگر بیدین، اگر مستم
به محشر کی گذارد دامن عفوت تهی دستم؟
مژده باد ای دل که اینک میرسد ماه صیام
دارد از حق بهر امّید گنهکاران پیام
ای نام دلگشای تو عنوان کارها
خاک در تو، آب رخِ اعتبارها
نه از لباس کهنهات نه از سرت شناختم
تو را به بوی آشنای مادرت شناختم