تا گلو گریه کند، بُغض فراهم شده است
چشمها بس که مُطَهَّر شده، زمزم شده است
بیسایه مرا آن نور، با خویش کجا میبرد
بیپرسش و بیپاسخ، میرفت و مرا میبرد
در راه تو مَردُمَت همه پر جَنَماند
در مکتب عشق یکبهیک همقسماند
شهد حکمت ریزد از لعل سخندان، بیشتر
ابر نیسان میدمد بر دشت، باران، بیشتر
آن سوی حصار را ببینیم ای کاش
آن باغ بهار را ببینیم ای کاش
هرگز نه معطل پر پروازند
نه چشم به راه فرصت اعجازند
نتوان گفت که این قافله وا میماند
خسته و خُفته از این خیل جدا میماند