از «من» که در آینهست بیزارم کن
شبنم بنشان به چهرهام، تارم کن
عمریست انتظار تو ای ماه میکشم
در انتظار مهر رخت آه میکشم
ای قوم به حج آمده در خویش نپایید
از خود بهدرآیید که مهمان خدایید
دل را به نور عشق صفا میدهد نماز
جان را به ياد دوست جلا میدهد نماز
مرا سوزاند آخر، سوز آهی
که برمیخواست از هُرم گناهی
بهار آمد بهار من نیامد
گل آمد گلعذار من نیامد