نشستم پیش او از خاک و از باران برایم گفت
خدا را یاد کرد، از خلقت انسان برایم گفت
هرچه را خواهی بگیر از ما ولی غم را مگیر
غم دوای دردهای ماست مرهم را مگیر..
ای آنکه عطر در دل گلها گذاشتی
در جان ما محبت خود را گذاشتی
عطر بهار از جانب دالان میآید
دارد صدای خنده از گلدان میآید
داغی عمیق بر دل باران گذاشتی
ای آنکه تشنه سر به بیابان گذاشتی
سرباز نه، این برادران سردارند
پس این شهدا هنوز لشکر دارند
این روزها چقدر شبیه ابوذرند
با سالهای غربت مولا برادرند
کو یک نفر که یاد دلِ خستگان کند؟
یا لا اقل حکایت ما را بیان کند...
خواهان تو هر قدر هنر داشته باشد
اول قدم آن است جگر داشته باشد...
کنار فضّه صمیمانه کار میکردی
به کار کردن خود افتخار میکردی
هشدار! گمان بینیازی نکنیم
با رنگ و درنگ، چهرهسازی نکنیم