هنگام سپیده بود وقتی میرفت
از عشق چه دیده بود وقتی میرفت؟
فکر میکردم که قدری استخوان میآورند
بعد فهمیدم که با تابوت، جان میآورند
سر نهادیم به سودای کسی کاین سر از اوست
نه همین سر که تن و جان و جهان یکسر از اوست...
فرخنده پیکریست که سر در هوای توست
فرخندهتر سریست که بر خاک پای توست
گر بسوزیم به آتش همه گویند سزاست
در خور جورم و از فضل توام چشم عطاست
در بند اسارت تو میآید آب
دارد به عمارت تو میآید آب
خم نخواهد کرد حتی بر بلند دار سر
هرکسی بالا کند با نیت دیدار سر