تماشا کن تکان شانهها را
حکایت کن غم پروانهها را
آوای نسیم و باد و باران
آهنگ قشنگ آبشاران
در قاب عکست میتواند جان بگیرد
این عشق پابرجاست تا تاوان بگیرد
کاش تا لحظۀ مردن به دلم غم باشد
محفل اشک برای تو فراهم باشد
بهارِ آمدنت میبرد زمستان را
بیا که تازه کنم با تو هر نفس جان را
تنت از تاول جانسوز شهادت پر بود
سینهات از عطش سرخ زیارت پر بود
و کاش مرد غزلخوان شهر برگردد
به زیر بارش باران شهر برگردد
گاهی دلم به یاد خدا هست و گاه نیست
اقرار میکنم که دلم سر به راه نیست
آرامش موّاج دریا چشمهایش
دور از تعلقهای دنیا چشمهایش
در سینه اگرچه التهابی داری
برخیز برو! که بخت نابی داری
این چندمین نامهست بابا مینویسم؟
هر چند یادت نیست امّا مینویسم