عارف وسط خطابۀ توحیدش
زاهد بعد از نماز پرتردیدش
من حال پس از سقوط را می‌فهمم
آشفته‌ام این خطوط را می‌فهمم
نه از جرم و عقاب خود می‌ترسم
نه از کمیِ ثواب خود می‌ترسم
نه از سر درد، سینه را چاک زدیم
نه با دل خود، سری به افلاک زدیم
بهار و باغ و باران با تو هستند
شکوه و شوق و ایمان با تو هستند
ای خون تو همچنان نگاهت گیرا
ای جانِ به عرش رفتۀ نامیرا
جانان همه رفتند، چرا جان نرود؟
این آیه به روی دستِ قرآن نرود؟
بی‌خواب پی هم‌نفسی می‌گردد
بی‌تاب پی دادرسی می‌گردد
از درد نبود اگر که از پا افتاد
هنگام وضو به یادِ زهرا افتاد
دلش می‌خواست تا قرآن بخواند
دلش می‌خواست تا دنیا بداند
جاده در پیش بود و بی‌وقفه
سوی تقدیر خویش می‌رفتیم
