الهی اکبر از تو اصغر از تو
به خون آغشتگانم یکسر از تو
یکی این‌سان، یکی این‌گونه باید
که شام و کوفه را رسوا نماید
ای ز داغِ تو روان، خون دل از دیدۀ حور!
بی‌تو عالم همه ماتمکده تا نفخۀ صور
گودال قتلگاه است، یا این که باغ سیب است؟
این بوی آشنایی از تربت حبیب است
از روی توست ماه اگر این‌سان منوّر است
از عطر نام توست اگر گل، معطّر است
بر سر درِ آسمانیِ این خانه
دیدم مَلَکی نشسته چون پروانه
محکوم شد زمین به پیمبر نداشتن
مجبور شد به سورۀ کوثر نداشتن
مردان غیور قصّه‌ها برگردید
یک بار دگر به شهر ما برگردید
هر گاه که یاس خانه را می‌بویم
از شعر نشان مرقدت می‌جویم
کاش از جنس جنون، بال و پری بود مرا
مثل سیمرغ از این‌جا سفری بود مرا
گفت: ای گروه! هر که ندارد هوای ما
سر گیرد و برون رود از کربلای ما...
بی‌زره رفت به میدان که بگوید حسن است
ترسی از تیر ندارد زرهش پیرهن است...
تا گل به نسیم راه در می‌آید
از خاک بوی گیاه در می‌آید
این هفته نیز جمعۀ ما بی شما گذشت
آقا بپرس این که چه بر حال ما گذشت!
