سجادۀ سبز من چمنزاران است
اشکم به زلالی همین باران است
صدای بال ملائک ز دور میآید
مسافری مگر از شهر نور میآید؟
آورده است بوی تو را کاروان به شام
پیچیده عطر واعطشای تو در مشام
اگر چه خانه پر از عکس و نام و نامۀ توست
غریب شهری و زخمت شناسنامۀ توست
کودکی سوخت در آتش به فغان، هیچ نگفت
مادری ساخت به اندوه نهان، هیچ نگفت
شکست باورت، ای کوه! پشت خنجر را
نشاند در تب شک، غیرت تو باور را
وقتی كه شكستهدل دعا میكردی
سجادۀ سبز شكر، وا میكردی