سجادۀ سبز من چمنزاران است
اشکم به زلالی همین باران است
شب به شب ماه به یاد لب عطشان حسین
میکشد آه به یاد لب عطشان حسین
از فرّ مقدم شه دین، ختم اوصیا
آفاق، با بَها شد و ایّام، با صفا
آورده است بوی تو را کاروان به شام
پیچیده عطر واعطشای تو در مشام
علی بود و همراز او فاطمه
و گلهای روییده در باغشان