رخصت بده از داغ شقایق بنویسم
از بغض گلوگیر دقایق بنویسم
ما خانه ز غیر دوست پیراستهایم
از یُمن غدیر محفل آراستهایم
بیا که عزم به رفتن کنیم اگر مَردیم
بیا دوباره به شبهای کوفه برگردیم
سرت بر نیزه خواهد رفت در اوج پریشانی
عروجت را گواهی میدهد این سِیْر عرفانی
بر دامن او، گردِ مدارا ننشست
سقّا، نفسی ز کار خود وا ننشست
شراره میکشدم آتش از قلم در دست
بگو چگونه توان برد سوی دفتر دست؟