میگریم از غمی که فزونتر ز عالَم است
گر نعره برکشم ز گلوی فلک، کم است
درختان را دوست میدارم
که به احترام تو قیام کردهاند
در راه تو مَردُمَت همه پر جَنَماند
در مکتب عشق یکبهیک همقسماند
چو موج از سفر ماهتاب میآید
از آب و آینه و آفتاب میآید
هرگز نه معطل پر پروازند
نه چشم به راه فرصت اعجازند
«دیروز» در تصرّف تشویش مانده بود
قومی که در محاصرۀ خویش مانده بود