همین که بهتری الحمدلله
جدا از بستری، الحمدلله
دریای عطش، لبان پر گوهر تو
گلزخم هزار خنجر و حنجر تو
کسی محبت خود یا که برملا نکند
و یا به طعنه و دشنام اعتنا نکند
گرچه تا غارت این باغ نماندهست بسی
بوی گل میرسد از خیمۀ خاموش کسی
تو را در کجا، در کجا دیده بودم؟
تو را شاید آن دورها دیده بودم...
منظومهٔ دهر، نامرتب شده بود
هم روز رسیده بود هم شب شده بود
میخواست که او برهنهپا برگردد
شرمنده، شکسته، بیصدا برگردد
تا لوح فلق، نقش به نام تو گرفت
خورشید، فروغ از پیام تو گرفت
خانههای آن کسانی میخورد در، بیشتر
که به سائل میدهند از هرچه بهتر بیشتر