معراج تکلم است امشب، صلوات
ذکر لب مردم است امشب: صلوات
با گریه نوشت... با چه حالی می‌رفت
آن توبه‌سرشت... با چه حالی می‌رفت
وقتی کسی حال دلش از جنس باران است
هرجای دنیا هم که باشد فکر گلدان است
یک جلوۀ دلپذیر تکرار شده‌ست
لبخند مهی منیر تکرار شده‌ست
ای سرو که با تو باغ‌ها بالیدند
معصوم به معصوم تو را تا دیدند
در نالۀ ما شور عراقی مانده‌ست
در خاطره یک باغ اقاقی مانده‌ست
دل آیینه، گریان بقیع است
غم و اندوه، مهمان بقیع است
اسلام جز به مهر تو جانی به تن نداشت
عصمت به غیر نام خدیجه سخن نداشت
اجل چون سایه‌ای دور و برش بود
و شمشیر بلا روی سرش بود
سامرا، امشب مدینه می‌شود مهمان تو
آسمان‌ها اشک می‌بارند بر دامان تو
امشب میان گریه و لبخند خود گمم
سرشار از طلوع بهار تبسمم
در باغ جهان نسیم سرمد آمد
بر غنچۀ علم، فیض بی‌حد آمد
پایان مسیرِ او پر از آغاز است
با بال و پرِ شکسته در پرواز است
جبریل مکرر این صلا را سر داد
بلّغ، بلّغ... ندا به پیغمبر داد
در شهر دلی، به شوق پرواز نبود
با حنجرهٔ باغ، هم‌آواز نبود
دنیا، ز ستاره، سبحه گر بردارد
حاشا که فضائل تو را بشمارد
گرفته بوی شهادت شب وفاتش را
بیا مرور کن ای اشک خاطراتش را
اینک زمان، زمان غزل‌خوانی من است
بیتی‌ست این دو خط که به پیشانی من است
دنیای بی نگاه تو تاریک و مبهم است
بی‌تو تمام زندگی ما جهنم است!
سجادهٔ اشک تو به هر جا باز است
صد جاده به سمت آسمان‌ها باز است
چون نخل، در ایستادگی، خفتن توست
دل مشتری شیوۀ دُرّ سفتن توست
ای بانویی که زنده شد عصمت به نام تو
پیک خداست حامل عرض سلام تو
آنقدر بخشیدی که دستانت
بخشندگی را هم هوایی کرد
