به رگبارِ ستم بستند، در باغِ حرم «دین» را
به خون خویش آغشتند چندین مرغ آمین را
همین که بهتری الحمدلله
جدا از بستری، الحمدلله
یاد تو گرفته قلبها را در بر
ماییم و درود بر تو ای پیغمبر
بین غم آسمان و حسرت صحرا
ماه دمیدهست و رود غرق تماشا
کسی محبت خود یا که برملا نکند
و یا به طعنه و دشنام اعتنا نکند
گرچه تا غارت این باغ نماندهست بسی
بوی گل میرسد از خیمۀ خاموش کسی
تو را در کجا، در کجا دیده بودم؟
تو را شاید آن دورها دیده بودم...
منظومهٔ دهر، نامرتب شده بود
هم روز رسیده بود هم شب شده بود
میخواست که او برهنهپا برگردد
شرمنده، شکسته، بیصدا برگردد
خانههای آن کسانی میخورد در، بیشتر
که به سائل میدهند از هرچه بهتر بیشتر
ای چشمههای نور تو روشنگر دلم
ای دست آسمانی تو بر سر دلم
از غم دوست در این میکده فریاد کشم
دادرس نیست که در هجر رخش داد کشم