به روز مرگ چو تابوت من روان باشد
گمان مبر که مرا دردِ این جهان باشد
هزار حنجره فریاد در گلویش بود
نگاه مضطرب آسمان به سویش بود
سر و پای برهنه میبرند آن پیر عاشق را
که بر دوشش نهاده پرچم سوگ شقایق را
آن کس که تو را شناخت جان را چه کند؟
فرزند و عیال و خانمان را چه کند؟
ای خدا این وصل را هجران مکن
سرخوشان وصل را نالان مکن...
ای خفته شب تیره هنگام دعا آمد
وی نفس جفا پیشه هنگام وفا آمد
در آتشی از آب و عطش سوخت تنت را
در دشت رها کرد تن بیکفنت را
روزها فكر من این است و همه شب سخنم
كه چرا غافل از احوال دل خویشتنم