چه رنجها که به پیشانی تو دیده نشد
که غم برای کسی جز تو آفریده نشد
برخیز سحر ناله و آهی میکن
استغفاری ز هر گناهی میکن
تا نیست نگردی، رهِ هستت ندهند
این مرتبه با همتِ پستت ندهند
حاجی به طواف کعبه اندر تک و پوست
وَز سعی و طواف هرچه کردهست، نکوست
نور فلک از جبین تابندۀ اوست
سرداریِ کائنات زیبندۀ اوست
اینک زمان، زمان غزلخوانی من است
بیتیست این دو خط که به پیشانی من است
الهی الهی، به حقّ پیمبر
الهی الهی، به ساقی کوثر