ابرازِ دوستی، به حقیقت زیارت است
آری مرامِ اهل محبت، زیارت است
من كیستم؟ کبوتر بیآشیانهات
محتاج دستهای تو و آب و دانهات
از لحظههای آخرت چیزی نمیگویم
از پیکرت از پیکرت چیزی نمیگویم
پروانه شد تا شعلهور سازد پرش را
پیچید در شوق شهادت باورش را
آسمان از ابر چشمان تو باران را نوشت
آدم آمد صفحهصفحه نام انسان را نوشت
وقتی نمازها همه حول نگاه توست
شاید که کعبه هم نگران سپاه توست
تاریخ عاشورا به خون تحریر خواهد شد
فردا قلمها تیغۀ شمشیر خواهد شد
شبی در آبیِ باران رها کردم صدایم را
غریبانه شکستم بغضهای آشنایم را
دری که بین تو و دشمن است خیبر نیست
وگرنه مثل علی هیچکس دلاور نیست
از اشک هوای چشمها تر شده است
ابر آمده است و سایهگستر شده است
بیهوده مکن شکایت از کار جهان
اسرار نمیشوند همواره عیان
خجسته باد قدوم تو، ای که بدر تمامی
فروغ دیدهٔ ما، مهر جاودانهٔ شامی
این جوان کیست كه گل صورت از او دزدیدهست؟
سیزده بار زمین دور قدش گردیدهست
هر منتظری که دل به ایمان دادهست
جان بر سر عشق ما به جانان دادهست
قلبی که در آن، نور خدا خواهد بود
در راه یقین، قبلهنما خواهد بود
چشمت به پرندهها بهاری بخشید
شورِ دل تازهای، قراری بخشید
در ماه خدا که فصل ایمان باشد
باید دل عاشقان، گلافشان باشد