همین که بهتری الحمدلله
جدا از بستری، الحمدلله
من كیستم؟ کبوتر بیآشیانهات
محتاج دستهای تو و آب و دانهات
گوش کن گوش، صدای نفسی میآید
مَشک بر دوش، از آن دور، کسی میآید
پروانه شد تا شعلهور سازد پرش را
پیچید در شوق شهادت باورش را
آسمان از ابر چشمان تو باران را نوشت
آدم آمد صفحهصفحه نام انسان را نوشت
وقتی نمازها همه حول نگاه توست
شاید که کعبه هم نگران سپاه توست
دیدن یک مرد گاهی کار طوفان میکند
لحظهای تردید چشمت را پشیمان میکند
داشت میگفت خداحافظ و مادر میسوخت
آب میریخت ولی کوچه سراسر میسوخت
شبی در آبیِ باران رها کردم صدایم را
غریبانه شکستم بغضهای آشنایم را
کسی محبت خود یا که برملا نکند
و یا به طعنه و دشنام اعتنا نکند
از اشک هوای چشمها تر شده است
ابر آمده است و سایهگستر شده است
پایان یکیست، پنجرهٔ آسمان یکیست
خورشید بین این همه رنگینکمان یکیست
منظومهٔ دهر، نامرتب شده بود
هم روز رسیده بود هم شب شده بود
این جوان کیست كه گل صورت از او دزدیدهست؟
سیزده بار زمین دور قدش گردیدهست
خانههای آن کسانی میخورد در، بیشتر
که به سائل میدهند از هرچه بهتر بیشتر
چشمت به پرندهها بهاری بخشید
شورِ دل تازهای، قراری بخشید