من كیستم؟ کبوتر بیآشیانهات
محتاج دستهای تو و آب و دانهات
قصد کجا کرده یل بوتراب؟
خُود و سپر بسته چرا آفتاب؟
پروانه شد تا شعلهور سازد پرش را
پیچید در شوق شهادت باورش را
آسمان از ابر چشمان تو باران را نوشت
آدم آمد صفحهصفحه نام انسان را نوشت
وقتی نمازها همه حول نگاه توست
شاید که کعبه هم نگران سپاه توست
شرط محبت است بهجز غم نداشتن
آرام جان و خاطر خرم نداشتن
شبی در آبیِ باران رها کردم صدایم را
غریبانه شکستم بغضهای آشنایم را
از اشک هوای چشمها تر شده است
ابر آمده است و سایهگستر شده است
این جوان کیست كه گل صورت از او دزدیدهست؟
سیزده بار زمین دور قدش گردیدهست
پیغمبر درد بود و همدرد نداشت
از کوفه بهجز خاطرهای سرد نداشت
چشمت به پرندهها بهاری بخشید
شورِ دل تازهای، قراری بخشید