من كیستم؟ کبوتر بیآشیانهات
محتاج دستهای تو و آب و دانهات
هزار حنجره فریاد در گلویش بود
نگاه مضطرب آسمان به سویش بود
خواهرش بر سینه و بر سر زنان
رفت تا گیرد برادر را عنان
پروانه شد تا شعلهور سازد پرش را
پیچید در شوق شهادت باورش را
آسمان از ابر چشمان تو باران را نوشت
آدم آمد صفحهصفحه نام انسان را نوشت
وقتی نمازها همه حول نگاه توست
شاید که کعبه هم نگران سپاه توست
شبی در آبیِ باران رها کردم صدایم را
غریبانه شکستم بغضهای آشنایم را
از اشک هوای چشمها تر شده است
ابر آمده است و سایهگستر شده است
این جوان کیست كه گل صورت از او دزدیدهست؟
سیزده بار زمین دور قدش گردیدهست
سلام ما به حسین و سفیر عطشانش
که در اطاعت جانان، گذشت از جانش
چشمت به پرندهها بهاری بخشید
شورِ دل تازهای، قراری بخشید