به رگبارِ ستم بستند، در باغِ حرم «دین» را
به خون خویش آغشتند چندین مرغ آمین را
از «من» که در آینهست بیزارم کن
شبنم بنشان به چهرهام، تارم کن
یاد تو گرفته قلبها را در بر
ماییم و درود بر تو ای پیغمبر
با دشمن خویش روبهرو بود آن روز
با گرمی خون غرق وضو بود آن روز
آه است به روی لب عالم، آه است
هنگام وداع سخت مهر و ماه است
برگشتنت حتمیست! آری! رأس ساعت
هرچند یک شب مانده باشد تا قیامت
بین غم آسمان و حسرت صحرا
ماه دمیدهست و رود غرق تماشا
مرا سوزاند آخر، سوز آهی
که برمیخواست از هُرم گناهی
ای چشمههای نور تو روشنگر دلم
ای دست آسمانی تو بر سر دلم