سرخیِ شمشیر و سرنیزه تماشایی نبود
شام غمهای تو را لبخند فردایی نبود
سوختی آتش گرفت از سوز آهت عالمی
آه بین خانۀ خود هم نداری محرمی
غمی ویرانتر از بغض گلو افتاده در جانش
بزرگی که زبانزد بود دراین شهر ايمانش
ابر تیره روی ماه آسمانم را گرفت
کربلا از من عموی مهربانم را گرفت
يك بار ديگر بازى دار و سر ما
تابيده خون بر آفتاب از پيكر ما